Gün yeni doğarken odanın balkonuna
Sabahın ilk kahvesi doluyor yanaklarına
Birkaç saat daha var sislerin çoğalmasına
Bakir telaşlar için insanların uyanmasına
Her Ankara sabahı gibi belki biraz üşüyorsun
Ama olsun, eskiden beri üşümeyi seviyorsun
Çöpleri karıştıran sokak kedileri gibi
Kurcalıyorsun fark etmeden geçmişteki günleri
Çocukluğun sessizce tırmanıyor kucağına
Şöyle bir gülümsüyor kıvırcık saçlarıyla
Babanı andırıyor sanki, bu sessiz duruşuyla
Ve ne kadar eksildiğini hatırlatıyor sana.
Ne kadar güzelmişsin, hayat henüz çırılçıplak,
Hiçbir şey el değmemiş, günler birer salıncak,
Seni unutmuyor büyüdüğün sokaklar,
Dokunuyor Ankara gözyaşına rüzgarıyla.